تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی
ﻣﻌــﻠﻢ ســر کــلاس فارســـی ﺍﺳـــﻢ ﺩﺍﻧــﺶ ﺁﻣــــــﻮﺯ ﺭﺍ ﺻـــﺪﺍ کرﺩ.
ﺩﺍﻧــﺶ ﺁﻣــــﻮﺯ ﭘـــﺎی ﺗﺨﺘــــﻪ رفـــــﺖ.
ﻣﻌـــــــلم گفــــــــــت: ﺷـــــــﻌﺮ بنــــــی ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺨــــــــــﻮﺍﻥ.
ﺩﺍﻧــــﺶ ﺁﻣــــــﻮﺯ ﺷــــﺮﻭﻉ کــــــرﺩ :
بنـــــــــی ﺁﺩﻡ ﺍﻋﻀـــــــﺎی یکـــدیگرﻧـــــﺪ که ﺩﺭ ﺁﻓﺮینــــــش ﺯ یــک ﮔﻮﻫـــﺮﻧـــﺪ
ﭼـــــﻮ ﻋﻀـــــﻮی ﺑــﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﻭﺯﮔــــﺎﺭ ﺩﮔــــﺮ ﻋﻀــــﻮﻫـــﺎ ﺭﺍ ﻧﻤـــــﺎﻧــﺪ ﻗـــﺮﺍﺭ
ﺑــﻪ ﺍینجـــا که ﺭســـــید ﻣﺘﻮﻗــــــﻒ ﺷـــﺪ. ﻣﻌـــﻠﻢ ﮔﻔـــﺖ: بقـــیه ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺨــــﻮﺍﻥ!
ﺩﺍﻧــــــﺶ ﺁﻣـــﻮﺯ ﮔﻔــــﺖ: یـــادم نمـــــــی آیــد.
ﻣﻌـــﻠﻢ ﮔﻔـﺖ: یعنـی چــی؟ ایـن ﺷــﻌﺮ ﺳــﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻫــﻢ ﻧﺘﻮﺍنســتـی ﺣﻔــﻆ کنــی؟!
ﺩﺍﻧــش آمــﻮﺯ ﮔﻔـﺖ: ﺁخــه مشـکل ﺩﺍﺷـﺘﻢ.
ﻣـﺎﺩﺭﻡ مریـض ﺍﺳـﺖ ﻭ ﮔﻮﺷــﻪ ﺧـﺎﻧـﻪ ﺍﻓﺘــﺎﺩﻩ،
ﭘـﺪﺭﻡ ﺳـﺨﺖ کـار مـی کنــد امـﺎ ﻣﺨـﺎﺭﺝ ﺩﺭﻣـﺎﻥ ﺑﺎﻻﺳـﺖ،
ﻣـﻦ بایـد کـارهــای ﺧـﺎﻧـﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺠــﺎﻡ ﺑـﺪﻫــﻢ.
ﻭ ﻫـــﻮﺍی ﺧــﻮﺍﻫــﺮ، بــرادرهـــایـم ﺭﺍ ﻫـــﻢ ﺩﺍﺷــــﺘﻪ ﺑﺎﺷــــــﻢ، ببخشــــــید.
ﻣﻌــــــﻠﻢ ﮔﻔــــــﺖ: ببخشـــــــــــــید! همیـــــــن؟!
مشــــــکل ﺩﺍﺭی که ﺩﺍﺭی،بایــد ﺷـــﻌﺮ ﺭﻭ ﺣﻔــــﻆ مــــی کـردی.
مشـــــــکلات ﺗــــــﻮ ﺑـﻪ ﻣــــــــــﻦ ﻣـﺮﺑـﻮﻁ نمیشـــــــــــه !
ﺩﺭ این ﻟﺤـظﻪ ﺩﺍﻧـــﺶ ﺁﻣــــــﻮﺯ ﮔﻔــــــــﺖ:
تـــــــو کـز محنــت دیگـــران بـــی غمــی نشــاید کـه نامـــت نهـــند آدمـــــی....
رضا نوری
